https://www.godijnpublishing.nl/galerij-en-webshop/godijntje/plastic-vriend/
https://johankleinhaneveld.blogspot.com/ Bauw. Alles is blauw. De schier eindeloze lucht boven je. Het water dat zacht klotst. Daar zit je dan. Moederziel alleen op een vlot midden op zee. Oh wacht, je denkt aan zo’n wrakkige constructie die het restproduct is van een scheepsramp. Neen, in Johan Klein Hanevelds mooie novelle ‘Plastic vriend’ zit je op een vlot om u tegen te zeggen. In één stuk geprint. Netten om plastic in te vangen. Algen in zakken. Een computerbril en een fluistermotor. Maar toch dobber je daar maar rond in het zilte nat. Of vind je dat wel best zo, in je uppie in het grote niets? Dan ben je zoals Matthijs Waaldrop. Deze plasticvisser heeft niet zo graag volk om zich heen. Ja, een kort verblijf in een soortement hotel op zee, dat lukt nog net. Liever zamelt hij echter plastic in op z’n eentje. In een grotendeels ondergelopen Nederland kan je daarmee energie opwekken. Of het als grondstof gebruiken om onderdelen mee te printen. Het is dus een gewild goedje. Maar op zee stoot Matthijs op iets dat nog veel gewilder is … een heuse plastic vriend. Eens de landrotten aan de weet komen dat Matthijs een ontdekking van jewelste gedaan heeft, gaan de poppen aan het dansen. Johan Klein Haneveld weet in deze novelle goed actie met emotie te vermengen. Deze sterkte van hem viel me al op in het vorige boek dat ik van hem las, ‘De mens een sprinkhaan’. In het begint ontwikkelt het verhaal zich aan een vrij rustig en aangenaam tempo. We leren op ons gemakje de personages kennen, net als de licht bevreemdende wereld waarin ze zich staande houden. Eens de vijand opduikt, gaat het tempo lekker strak de hoogte in. Een martelscène wordt bijvoorbeeld heel intens, maar niet afgrijswekkend beschreven. Maar meer nog dan de snedige actiescènes genoot ik van de emotionele band die ontstaat tussen Matthijs en zijn titulaire vriend. Het is wondermooi om lezen hoe Matthijs, een eenzaat pur sang, al heel snel warme gevoelens ontwikkelt voor zijn nieuwe kompaan. Die laatste deed me sterk denken aan een huisdier, iets waarmee je bij mij per definitie scoort. Na zoveel leesgenot bij een duidelijk geslaagd verhaal waarin een pregnante maar verteerbare ecologische boodschap verwerkt zit, is het wel erg ruw ontwaken bij het nawoord. De auteur schreef het boek in 2018. Intussen is het boek dus alweer vijf jaar oud. Het cijfermateriaal dat aangehaald wordt in het nawoord om de toch wel hallucinante klimaatsituatie te schetsen, is intussen helaas voor een stuk achterhaald. Graden, jaartallen. Pas op, het kan nog (net?), maar de kansen zijn aanzienlijk geslonken tegenover de vooruitzichten ten tijde van 2018. Des te opmerkelijker is het dat Johan Klein Hanevelds mobiliserende en optimistische boodschap in zowel de novelle als het nawoord stevig overeind blijven. Het toont bij uitstek aan wat voor een overtuigende schrijver hij is. Iemand die gelooft in de kracht van verhalen, van kunst tout court, van wetenschap en vooral van enthousiasme. Ik geloof graag met hem mee. Afsluiten doe ik graag met de link die Johan Klein Haneveld deelt in zijn nawoord : www.plasticsoupfoundation.org Want soms is een link belangrijker dan een ronkende slotzin…
0 Opmerkingen
'Bloedzuigers in de polder' ... kort verhaal 'Een grafkrans van paarse knoflookbloemen' (Tais Teng)19/1/2023 http://www.edge-zero.com/bloedzuigers-in-de-polder/
Tais Teng neemt ons mee op een lugubere speurtocht in het openingsverhaal van deze bundel. Een in heerlijk archaisch Nederlands gespelde opening (een niet verstuurde brief, talk about 'Dracula'!) zet de toon. We bevinden ons meteen in vampierenland, of beter gezegd nosferatuland. Bloedzuiger Ronald Manse Renfield heeft meer zorgen dan Louis Neefs : de ene nosferatu na de andere legt namelijk het loodje. Huh? Detective Hans d'Ancy moet met z'n hulpje Enrico de zaak maar eens uitspitten, vindt Renfield. In een wereld waarin demonen samenleven met mensen en andere creaturen gaat deze vreemdsoortige bende op onderzoek uit. De sinistere tocht voert langs mistige grachten die weinig goeds beloven. Voor we de ultieme showdown voor de kiezen krijgen, zien we geloofsboodschappen in het zwerk en horen we gezangen uit onvermoede oorden. De coda is nog een heerlijk hapje! Tais Teng slaagt erin een griezelige en barokke fantasiewereld te creëren die barst van de opmerkelijke details. Intrigerende stukjes wereldbouw die zomaar opnieuw tot een volgend verhaal kunnen leiden. En misschien gebeurt dat wel ooit ... http://www.edge-zero.com/bloedzuigers-in-de-polder/
Mike Jansen stelde een vierde themabundel samen, dit keer rond vampieren en andere bloedzuigende engerds. Opnieuw duiken we met Mike regelrecht de gevaren van de polder in... De komende dagen recenseer ik een aantal verhalen uit deze bundel. Ik begin met het verhaal van Frank Roger. In 'De tanden in het vlees' leren we een waardevolle les over presteren boven de verwachtingen ... en de gevaren daarvan. Ruperts band Teeth Sunk Into Flesh staat op het punt de showcase van hun leven te spelen. Kan de band een platenmaatschappij voor zich winnen? Wanneer Ruperts licht overwerkte vriendin Annemie de opdracht krijgt voor wat extra sfeerschepping te zorgen tijdens het optreden loopt de boel op hilarische wijze uit de hand. Frank Roger presenteert ons de performance van de band als grand guignol van het hoogste gehalte. Van songtitels over aankleding van het podium tot de uitzinnige reactie van het publiek ... een fantastische kruising van humor en bloederigheid! 2021, uitgegeven door Stichting Fantastische Vertellingen (Rare Boekjes Reeks nummer 56)
57 blzn, met tekeningen van Gert-Jan van den Bemd https://shop.pr1ma.nl/de-mens-een-sprinkhaan.html https://johankleinhaneveld.blogspot.com/ Flaptekst Je bent nog maar net onderweg met het consumeren van de beide fantastische verhalen in dit boekje als het gebeurt. De lezer realiseert zich gaandeweg, beter dan voorheen, welke grote gelijkenis er bestaat tussen ons mensenras en het leven dat sprinkhanen of mieren leiden. Wanneer we deze waarheid in het achterhoofd houden en ons inspannen verstandiger te handelen, slagen we er hopelijk in onze planeet en al het moois dat zij te bieden heeft te behouden. Recensie Johan Klein Haneveld is een echte vakman. In twee thematisch met elkaar verbonden korte verhalen slaagt hij er moeiteloos in om spetterende actie te verbinden met de grote vragen van het leven. Wat houdt het in om een individu te zijn in een maatschappij die strak georganiseerd is? Volg je de bevelen die al dan niet ogenschijnlijk het beste met de samenleving voor hebben? Of luister je beter naar wat je hart je ingeeft? Het lijkt eenvoudig om hier het romantische antwoord te prefereren, maar zo simpel zijn de zaken soms niet. In ‘De soldaat die koningin werd’ beschrijft Johan Klein Haneveld treffend een gemeenschap van mensen die veel weg heeft van een bijenkolonie. Bovenaan in de hiërarchie staat de koningin, die in de openingsscène van het verhaal heugenswaardig wordt neergezet. Deze vrouw lijkt wel de ultieme verstrengeling van mens, machine en informatie. Een maatschappij van klonen met verschillende functies dient haar. Soldaten, oogstvrouwen en anderen voeren hun rol zonder verpinken uit. Tot de nieuwe kloon Thomas van de band rolt. Met hem is duidelijk iets misgelopen. Tegen de achtergrond van een oorlog met een ander volk wordt Thomas er zich langzaamaan van bewust dat hij en andere onvolmaakten zich wellicht best aan hun rol als kanonnenvoer onttrekken om te kijken wat écht goed is voor de gemeenschap. Dit groeiende besef zit mooi verwerkt in het verhaal. Johan Klein Haneveld zorgt voor veel vaart in de vertelling. Vanaf het moment dat Thomas afgekeurd wordt voor zijn originele functie beland je als lezer samen met hem in een dollemansrit. Levendig beschrijft de auteur de decors waartegen zich de actie zich in hoog tempo afspeelt. Van het hoofdkwartier van de koningin gaat het over de legerkazerne naar luchtgevechten op grote hoogte. De scènes in de kazerne, waaruit blijkt hoezeer het leger de onvolmaakten als ingecalculeerde verliesposten beschouwt, zijn meesterlijk. Het afgrijzen van de echte kloonsoldaten voor het kanonnenvoer is tastbaar. Het is precies die wisselwerking tussen de personages, ook bijvoorbeeld binnen de groep van onvolmaakten, die aan het verhaal een geheel eigen dynamiek verleent en het ver boven de middelmaat uittilt. Johan Klein Haneveld heeft er een neus voor om in treffende zinnen de veranderende band tussen figuren te schetsen. Zo is er bijvoorbeeld T-4879, die zich in de kazerne broederlijk over Thomas ontfermt. Naarmate het verhaal vordert, merken we hoe de rollen omgedraaid worden. Deze evolutie wordt schitterend in beeld gebracht, ook in actiescènes. Het tweede verhaal ‘De sprinkhanen’ opent eveneens met een scène die je meteen zin geeft om verder te lezen. Waar in het eerste verhaal bij aanvang de koningin in al haar koude glorie beschreven wordt, maakt de lezer hier kennis met de zachte gevoelswereld van Harold. Natuur en vreedzaamheid voeren de boventoon. In de prachtige pastorale setting voel je echter al snel dat niet alles is wat het lijkt. Er dreigt gevaar … van de sprinkhanen. Maar naarmate het verhaal vordert, vraag je je meer en meer af of de stringente maatregelen tegen de insectenplaag een niet veel groter onheil vormen. Wat is menselijkheid? Het beschermen van de mens als ras tegen alle gevaar? Of eerder het beschermen van wat een mens echt tot mens maakt? Deze boeiende vragen leiden tot een verhaal waarin actie, romantiek, wanhoop en een glimpje hoop allemaal hun natuurlijke plek vinden. Vooral de scènes die de ontmenselijking verbeelden, zijn ontroerend. De dunne pantserlaag die Harold en Elise beknelt tot ze niet meer dan robotten lijken, roept een claustrofobisch gevoel op. De lezer voelt maar al te goed hoe die metalen laag de hoofdpersonages herleidt tot niet meer dan hun oproepnummers bij de centrale. Zelfs eten is verworden tot een mechanische gebeurtenis, niet meer dan een zich voeden om voort te kunnen. Opnieuw besteedt Johan Klein Haneveld veel aandacht aan actie. Er wordt gerend, geplet en gevallen dat het een lieve lust is. En dat allemaal in een troosteloos decor waar het kleinste stukje natuur ontbreekt. Het enige groen in die zee van roest zijn de vraatzuchtige sprinkhanen, die altijd en overal op de loer liggen. Mooi is dat de auteur niet voor een voor de hand liggend einde kiest. Uit de begeleidende tekst van Stichting Fantastische Vertellingen achteraan deze bundel blijkt dat Johan Klein Haneveld de oerversie van ‘De sprinkhanen’ reeds op zijn zeventiende schreef. Bepaald indrukwekkend. Ik had het nog niet over de prachtige tekeningen van Gert-Jan van den Bemd. De openingsscènes waarvan hierboven sprake worden schitterend geïllustreerd door de artiest. Deze en andere sfeervolle platen dragen er met hun indringend gebruik van kleuren toe bij dat de verhalen onder de huid kruipen. Deze fijne bundel is een ideale kennismaking met het werk van Johan Klein Haneveld. Ook wie al een of meerdere romans van hem las, zal zeker genieten van deze twee spannende SF-verhalen met een mooie boodschap. 2022, uitgegeven door Stichting Fantastische Vertellingen (Rare Boekjes Reeks nummer 61)
56 blzn https://shop.pr1ma.nl/uitzicht-van-hoge-plaatsen.html Flaptekst Het luxueuze appartement dat Sergio op het oog heeft, is eigendom van de gezusters Lanthé. De kooptransactie noopt hem te strijden om de toppositie in de jaarlijkse wedkamp op Skillemhanner. De daaraan verbonden prijs, uitgedrukt in lystram kristallen, is benodigd teneinde de aankoop te kunnen voltooien. Op zijn pad treft hij verscheidene hindernissen, waaronder Saraag de Straffe. Recensie Jaap Boekestein beschikt over een ongebreidelde fantasie. In deze novelle boordevol actie slaagt de auteur er moeiteloos in om twee werelden in hun volle glorie neer te zetten. Qua wereldbouw is dit boek dan ook top. Het verhaal begint op Hellesion IV, de planeet waarop Zijne Keizerlijkheid vertoeft. Het spreekt voor zich dat het een grote eer is om daar als gewone sterveling ook te kunnen wonen. Sergio, de hoofdfiguur, zet daarom alles op alles om een appartement op deze planeet te verkrijgen. En welke lezer zou zijn verlangen niet begrijpen? Zoals Jaap Boekestein deze wereld in kort bestek neerzet, versta je Sergio’s diepste wens helemaal. Tot in het kleinste detail beschrijft de auteur namelijk het paleis. In die mate dat je het zelf wilt gaan bezoeken! De prachtige covertekening van Fred Hemmes toont trouwens op de achtergrond dit paleis, een machtige pyramide waarop een bol staat. Minstens evenveel aandacht besteedt de auteur aan de tweede wereld, Skillemhanner, het ware actieterrein van de roman. Niet alleen via beschrijvingen, maar ook doorheen de vele beproevingen die Sergio er moet doorstaan, leren we Skillemhanner heel goed kennen. Sauriërreservaten, vulkanen, steile bergen. En dat allemaal op een planeet die een gematigde ijstijd doormaakt. Knap. Ik zou Jaap Boekesteins stijl in deze roman bijwijlen als ‘maximalistisch’ durven omschrijven. Ik kan daar erg van genieten. De beschrijvingen van de kledij en juwelen van de gezusters Lanthé is om van te snoepen. Op een bepaald moment begon het mij zelfs licht te duizelen. Ik pleeg dan graag de beschrijving met plezier een tweede keer te lezen. Toch verliest de auteur nooit de actie uit het oog. De verschillende scènes volgen elkaar verbazend snel op, zeker eens de actie zich verplaatst naar Skillemhanner. De proeven die Sergio er moet ondergaan, zijn heel goed uitgewerkt. De plot zit bovendien voortreffelijk in elkaar, en wel zo dat de manier waarop Sergio uiteindelijk het appartement verwerft bij de lezer als bijzonder schrander overkomt. De personages zijn zonder uitzondering goed uitgewerkt. De auteur besteedt veel zorg aan de uitdieping van de karakters van de drie zussen, die erg veel van elkaar verschillen. Ze hebben trouwens zonder uitzondering een bijzonder mooie naam. Apanthe. Mavreende. Cesicholde. Werkelijk namen om bij weg te dromen. Je merkt Jaap Boekesteins liefde voor zijn eigen personages. Die uit zich niet alleen in voornoemde beschrijvingen en de originele naamgeving, maar ook in het hoogst eigenzinnige verlangen dat elk personage kenmerkt. Samen vormen die verlangens bijzonder sterke motieven in deze novelle. Ze drijven zonder meer de actie. Mooi is ook dat enkele personages een heuse evolutie doormaken. Zo begint Sergio, die oorspronkelijk enkel en alleen in het appartement geïnteresseerd is, zich op een bepaald moment toch wel heel erg te interesseren in de dames. De verleiding van het kampioen zijn van verheven dames krijgt hem in zijn greep. Om nog even terug te keren op de wereldbouw, de auteur weet tradities ook mooi te vangen. Een wereld is tenslotte meer dan haar geografie. Zo is er het gebruik van mefreunde, dat voor veel erotisch genot bij de personages en nog meer hilariteit bij de lezer zorgt. Intrigerend is ook de doodsharem, de collectie overleden kampioenen die elke vrouw overal vergezelt. En precies die doodsharem brengt me bij een ander fascinerend element van de novelle. Het matriarchale bestel van Skillemhanner is tot in de puntjes uitgewerkt. Je voelt als lezer echt de macht van de gezusters Lanthé en alle andere vrouwen op hun thuisplaneet. Is deze novelle het lezen waard? Ja, voor de titel alleen al! ‘Uitzicht van hoge plaatsen voor de kampioen der weduwe-zusters’ … Wie kan aan zo’n mooie titel weerstaan? Het is uitzonderlijk dat een boek zo’n lange titel draagt, maar ik zie er de charme, de humor en tegelijk de plechtstatigheid zeker van in. Wereldbouw en actie zijn feilloos, het boek leest dan ook aangenaam en snel. Een fijne bonus zijn de geestigheden waarmee het verhaal je op onverwachte momenten verrast. Aanrader! 2022, uitgegeven door Liesbeth Jochemsen
204 blzn https://liesbethjochemsen.nl/mozaiek-van-geluk/ Flaptekst Sinds de verdwijning van haar geliefde is prinses Faeline ongelukkig. Wie haar laat lachen, mag met haar trouwen. Dit brengt koning Archibald in een lastige positie. Misschien is het beter dat ze met een ander trouwt. Wat gebeurt er wanneer de prinses opnieuw ongelukkig wordt? Intussen wordt een jonge vrouw slachtoffer van de niet zo goede fee. Op de vlucht voor de prins met wie ze moest dansen, wordt ze ingezet als middel om Faeline te genezen van haar beestachtige toestand. Laat je door verhalen, limericks, een lied en een pamflet meevoeren naar een wereld vol biggen, pratende kikkers en levensgevaarlijke kamillethee. Een wereld waarin trouwen met een prinses letterlijk een rib uit je lijf kost. Recensie Deze novelle slash sprookjesbundel heeft een aparte charme. Je merkt dat auteur Liesbeth Jochemsen haar hart en ziel in dit boek gelegd heeft. Ze heeft de bundel duidelijk uitgegeven net zoals zij het wil. Nog voor je aan de inhoudsopgave voorin het boek toekomt, glimlach je. De fijne humor op de eerste bladzijden (meer vertellen zou zonde zijn) brengt je in de juiste stemming voor het openingsverhaal. Evengoed zijn de bladzijden na het laatste verhaal razend interessant. Liesbeth Jochemsen licht daar het hele schrijfproces toe, zorgt nadien zoals bij films voor een originele aftiteling van het boek en eindigt met een persoonlijke boodschap voor de lezer. Om maar te zeggen : dit boek is meer dan enkel een verhalenbundel. Het is een passion project waarin de persoonlijkheid van de auteur aangenaam doorschemert. Maar hoe zit het nu met de verhalen zelf? Betreft het hier standaardsprookjes? Nou, neen! Liesbeth Jochemsen bedenkt eigen sprookjes, laat daarin af en toe bekende sprookjesfiguren en sprookjesmotieven de revue passeren en slaagt er vooral ook in om alle sprookjes op wonderbaarlijke wijze in elkaar te laten passen. De titel van de bundel, ‘Mozaïek van Geluk’, is dan ook goed gekozen. De verhalen, waarvan sommige in principe apart te lezen zijn, werken het best in de door de auteur gepresenteerde volgorde. De plotlijnen die zo ontstaan zorgen ervoor dat het geheel een bijzonder originele novelle vormt. Dit soort bundel samenstellen, waarin sprookjes als puzzelstukjes in elkaar grijpen, is een aparte uitdaging. Liesbeth Jochemsen vindt een goede balans tussen logica en mysterie. Enerzijds zorgt de auteur voor een duidelijke (meestal chronologische) opeenvolging van gebeurtenissen doorheen de sprookjes. Anderzijds is er toch nog plek voor uitdagingen en raadsels voor de lezer. De verklaring van een aantal gebeurtenissen volgt namelijk pas in een later sprookje. Het meeste leesgenot haal je dan ook uit de bundel als je alle verhalen onmiddellijk na elkaar leest. Je vermijdt verwarring en je ontdekt de easter eggs die in sommige sprookjes verstopt zitten. Om dit huwelijk van logica en mysterie te laten slagen zijn onvermijdelijk hier en daar wat herhalingen en kleine kunstgrepen in de plot nodig. Op sommige momenten merk je dat Liesbeth Jochemsen wel heel erg haar best heeft gedaan om alle gebeurtenissen sluitend te verklaren binnen het kader van het overkoepelende verhaal. Persoonlijk vind ik niet dat dit stoort. Voor mij is het eerder verfrissend dat in een sprookjeswereld voor de verandering eens een soort van ijzeren logica gehanteerd wordt waarin werkelijk alles verklaard wordt. Alhoewel, alles? De aandachtige lezer zal merken dat één mysterie niet via de chronologie van de bundel opgelost raakt. Het is mooi dat op die manier toch een cruciaal verhaalelement als een soort droom doorheen de bundel blijft zweven. Het nodigt misschien zelfs uit tot een tweede lezing van de bundel… Als uitgesproken sprookjesfan (‘uitgesprookjes’ fan?) kon dit boek mij bekoren. Er zijn natuurlijk de bekende beperkingen van het genre. Diepgaande karakterschetsen zijn niet het eten en drinken van sprookjes. Toch is er in deze bundel ruim plek voor de gevoelens van de personages. Daarbij keert steeds opnieuw het woord ‘geluk’ terug. Want wat is nu eigenlijk geluk? Koning Archibald wil dat zijn dochter opnieuw lacht na liefdesverdriet. Maar is lachen hetzelfde als gelukkig zijn? Als deze bundel één zaak duidelijk maakt, is het wel dat geluk iets heel anders is. Evenzeer levert ‘Mozaïek van Geluk’ prangend commentaar op wat egoïsme is en wat de verstrekkende gevolgen ervan kunnen zijn. Ik ga nog even in op de verschillende vertelvormen in de bundel. De flaptekst haalt het al aan : in ‘Mozaïek van Geluk’ zitten limericks, een lied en een pamflet. Maar er komen nog heel wat andere vertelvormen aan bod, een lettervers bijvoorbeeld. Die mix zorgt voor veel afwisseling in de bundel. Liesbeth Jochemsen slaagt er gelukkig goed in de overkoepelende verhaallijn te bewaken binnen de wisselende vertelvormen. Is deze bundel geschikt voor kinderen? Wel, ik zou durven zeggen dat zowel kinderen als volwassenen er plezier aan kunnen beleven. Naar mijn gevoel mikt de auteur wat meer op een volwassen publiek ook al gebruikt ze echte sprookjestaal. Toch kunnen kinderen zeker van deze sprookjes genieten. Ze zijn soms wat gruwelijker dan in de Disneyversies … maar daar kunnen kinderen zeker mee om! De onderliggende boodschap van respect voor liefdesrelaties in deze bundel is heel waardevol en kan een thema zijn dat je als ouder graag via sprookjes bij je kind wil aankaarten. Zijn humor en speelse literaire verwijzingen aan jou besteed? Geniet je van een fantasierijke en kinderlijke sprookjeswereld waarin gedaanteverwisselingen aan de orde van de dag zijn? Lust je roggekoeken? In dat geval is ‘Mozaïek van Geluk’ zeker een boek voor jou! 2022, uitgegeven door Juul Martin Williams 84 blzn https://wordstoliveby.eu/juulschrijft/ Flaptekst Juni 1815. Voor Napoleons troepen uit trekt een man op zijn paard naar het noorden. Een kwartiermaker met een dubbele agenda, want behalve zijn eigen werk heeft hij nog een andere missie te vervullen. Een missie waar mensenlevens mee gemoeid zijn. Recensie Een novelle om te koesteren … Ik las op drie dagen tijd tweemaal deze wondermooie novelle. Het begon al bij de titel. Wat is een kwartiermaker? Deze jongen genoot nooit de legerdienst en kent als dusdanig de term niet. Blijkt het om een vroegere militaire functie te gaan, een persoon die vooruit wordt gestuurd om kampplaatsen te zoeken voor troepen. Natuurlijk moet die persoon er goed op letten dat het ginds veilig is, dat de troepen niet makkelijk kunnen gezien worden, dat er genoeg plek is voor mens en materieel. Watervoorziening in de buurt is ook belangrijk. Er komt dus heel wat bij kijken. Een taak met veel verantwoordelijkheid, zoveel is duidelijk. Maar de rustige en vastberaden Yves, het hoofdpersonage van deze roman, is hier uitermate voor geschikt. Het lijkt wel alsof hij één is met de natuur en het leven zelve. In het respect dat hij toont voor zijn omgeving, of het nu zijn paard Blondelle, een kind of zelfs een bos betreft, uit zich de grootste kwaliteit van deze man. Hij laat namelijk alles en iedereen in zijn waarde - tenminste al wie het verdient. Het leven lijkt deze man toe te lachen. Hij houdt duidelijk van de vrijheid die zijn functie hem biedt - hij draaft ten slotte steeds voor de troepen uit. Om zijn mond speelt dan ook vaak een glimlach. Dit eenvoudige geluk apprecieert ook zijn ‘kom maar binnen wanneer het past’ vriendin Marguérite. De verhouding tussen de twee wordt heerlijk ongecompliceerd beschreven. En toch … En toch voel je dat iets drukt op Yves. Hij heeft zorgen. Zijn gewone dagtaak voert hij probleemloos uit. Maar hij lijkt met andere problemen te kampen. Is het de oorlog? Neen, schijnbaar niet. Er is een veel concretere vijand in het spel. Een ongenadige vrouwenhater die nergens voor terugdeinst. Yves vindt het door gebeurtenissen uit zijn verleden zijn heilige plicht de dames in de buurt van het kampement te beschermen tegen die verpersoonlijking van het kwaad. Het is mooi hoe auteur Juul Martin Williams de rust die Yves uitstraalt in het begin van het verhaal laat overgaan in oprechte bezorgdheid. Naarmate de vijand nadert stijgt ook de spanning in het verhaal. Waar in het begin prachtige natuurbeschrijvingen en een idyllische ontmoeting met een onschuldig kind de boventoon voeren komt later het leed van de vele goed geschetste nevenpersonages en hun vaak verschrikkelijke verleden in beeld. De lezer krijgt ook een steeds beter idee van welk kwaad de personages precies boven het hoofd hangt. Ik leefde echt mee met de personages. Juul Martin Williams slaagt er met korte dialogen en rake beschrijvingen in figuren zeer goed neer te zetten. De angst, het wantrouwen of de woede van mensen geeft ze goed weer in enkele zinnen. Een memorabel personage is bijvoorbeeld een blinde oud-soldaat. De auteur zet die zó levensecht neer. Eindigen doe ik graag met wat toelichting over de stijl waarin deze novelle geschreven werd. Juul Martin Williams beschikt over de gave heel natuurlijk klinkende zinnen te schrijven. Ik heb het dan niet enkel over de dialogen (zo spreken mensen inderdaad echt), maar ook over de beeldende beschrijvingen en de actiescènes. Zinnen zijn nooit te lang - ze zijn precies lang genoeg. Echt heel fijn om lezen. De novelle heeft hierdoor een heel aangenaam leesritme. Je hoort me al komen… Durf ik dit boek aanraden? Zeker wel! In een kort bestek beleef je als lezer een heel verhaal, een vrij emotionele rit met een bevredigend slot. De auteur beschikt nog over een beperkt aantal exemplaren van de eerste oplage. Je kan haar contacteren via haar website of via sociale media. Lees je liever een e-book? Ook dat kan. ‘De Kwartiermaker’ is beschikbaar op Kobo. 2022, Iceberg Books
297 blzn https://www.iceberg-books.nl/boeken/sterrenlichaam-roderick-leeuwenhart https://www.roderickleeuwenhart.nl/ Flaptekst In een toekomst waarin Japan het zonnestelsel heeft gekoloniseerd, reist een mijnwerkersteam door de ruimte om een mysterieuze grondstof te delven - een reusachtig buitenaards lijk. Een catastrofaal ongeluk in diens kronkelende ingewanden dwingt exobiologe Joan, voorman Kev en de gehaaide carrièrejager Okyu om samen te werken om te overleven. Achterdocht en concurrentiestrijd vormen al snel een dodelijke cocktail. Maar wat ís het sterrenlichaam eigenlijk? ‘Sterrenlichaam’ is gebaseerd op het korte verhaal dat in 2017 de Harland Awards won, de belangrijkste genreprijs in Nederland. Recensie Dit boek is verbijsterend goed. Niet alleen levert ‘Sterrenlichaam’ zoals vele heel goede romans zinnige commentaar op wat de menselijke aard nu precies is, het boek slaagt er bovendien in om verschillende genres succesvol te mengen tot een uiterst coherent verhaal met diepgang. Het zou zonde zijn om veel meer over de plot te vertellen dan wat de flaptekst vermeldt omdat verrassingen een grote rol spelen in het verhaal. Daarom concentreer ik me hieronder vooral op de vele elementen die me aangenaam troffen in deze SF-roman. Roderick Leeuwenhart slaagt er uitstekend in personages van vlees en bloed neer te zetten. Dat laatste bedoelen mensen meestal figuurlijk als ze deze uitdrukking gebruiken. Maar in het geval van ‘Sterrenlichaam’ geldt ‘van vlees en bloed’ evengoed letterlijk. Het vleselijke en het bloederige spelen namelijk een grote rol in deze roman. Net zoals het team van het bedrijf Mitsuyari het bewuste sterrenlichaam uit de titel aan een diepgaand onderzoek onderwerpt graaft Roderick Leeuwenhart even diep in zijn personages. De lezer leert Kev, Joan en Okyu in hun lelijke (maar zodoende ook aandoenlijke) volheid kennen : hun trauma’s, angsten, ambities en (wan)hoop buitelen over elkaar heen. Zo krijgt de lezer bijvoorbeeld reeds in het eerste hoofdstuk een uitstekend beeld van wie voorman Kev Langedijk is en vooral wat hem drijft om in het sterrenlichaam te gaan delven. In het heerlijk ontregelende tweede hoofdstuk doet Roderick Leeuwenhart hetzelfde voor Okyu. We leren hem in al zijn kleinheid kennen. Een personage dat onmiddellijk fascineert! Ik bewonder Roderick Leeuwenhart om de berekende gok die hij hier neemt. Dit vroege hoofdstuk brengt de lezer namelijk zo in de war dat het even slikken is. Je beseft ruimtelijk niet goed wat boven en onder is in de kamer waarin Okyu zich bevindt. Deze verwarring weerspiegelt heel goed Okyu’s angst. Komt daar nog bij dat zich in die kamer ook een ander personage bevindt, een figuur die je vrij moeilijk kan plaatsen in het verhaal - je beseft dat er meer achter haar verschijning zit. Dit tweede hoofdstuk daagde me lekker uit om verder te lezen. De auteur neemt iets langer de tijd om het derde belangrijke personage, de exobiologe Joan, te schetsen. Dit komt het verhaal zeker ten goede. Doorheen het verhaal geeft Roderick Leeuwenhart kleine brokjes informatie over Joan. Deze leiden uiteindelijk tot een ontstellende waarheid die een doorslaggevende rol speelt in het sublieme slot van het verhaal. Deze roman is heel taalrijk. Het boek barst van de goede beschrijvingen - niet te lang, niet te kort. Het sterrenlichaam wordt heel tastbaar voorgesteld. De beschrijvingen zijn functioneel en staan zeker de actie niet in de weg. Daarnaast is de auteur ook zeer bedreven in het neerpennen van goede vergelijkingen. Waarlijk een feest om te lezen. Een andere troef is Roderick Leeuwenharts doorgedreven kennis van de Japanse cultuur. Deze zorgt voor een exotische maar toch vertrouwde toets in het verhaal. De Japanse mentaliteit - voor zover er natuurlijk zoiets bestaat als een volksmentaliteit - wordt hier boeiend neergezet. Als lezer laat je je gewillig meevoeren naar de Japanse zakenwereld. De mores bij het bedrijf Matsuyari doen denken aan de huidige Japanse bedrijfscultuur zoals we die (misschien eerder oppervlakkig) kennen in het Westen. Deze basiskennis biedt de lezer een houvast in een toekomstige wereld waar alles buiten Matsuyari toch grotendeels anders is. En net doordat Roderick Leeuwenhart het Japanse element in zijn boek zo grondig uitwerkt wordt dit Oosterse tintje toch weer een exotisch gegeven. Zoals gezegd dus een mooie mix tussen het vertrouwde en het uitheemse. Ten slotte is er nog die heel geslaagde genremix. Het eerste deel van het boek leest als een geweldige mengeling van psychologische analyse, avonturenroman en SF. De world building is uitstekend. Aan die elementen worden gaandeweg nog verschillende zaken toegevoegd. Na het ongeluk dat alles verandert binnenin het sterrenlichaam - duidelijk een scharnierpunt in de roman - doet een soort van macro-body horror zijn intrede in het verhaal. Het sterrenlichaam wordt een bijzonder vijandige omgeving. Dit deel van de roman lijkt wel één langgerekte nachtmerrie. Je kan niet anders dan doorlezen in deze slasher waarin personages vergeefs proberen stand te houden. Zoals Roderick Leeuwenhart de veranderende omstandigheden in het lichaam omschrijft voel je bijna fysiek de afschuw bij de personages die erin opgesloten zitten. Bijzonder claustrofobisch. Aan de roman wordt dan ook een sociologisch element toegevoegd : mensen maken allianties, groepjes vechten tegen elkaar. Na dit intense middenstuk vormt het slot van de roman bijna een pastorale opluchting. De fantastische beschrijvingen van een wonderlijke omgeving dragen hiertoe veel bij. Rest nog een epiloog die een passend einde aan dit machtige boek breit. Voor wie toch nog twijfelt … zeker lezen! 2017, Stichting Fantastische Vertellingen (Rare Boekjes Reeks nummer 46)
81 blzn, met tekeningen van Fred Hemmes https://shop.pr1ma.nl/santiago-santiago.html frankroger.be Flaptekst Een vlucht naar voren, naar een bedevaartsoord, met religieuze of andere, meer aardse motieven. De parallellen met de hedendaagse tijd zijn legio, want wie wil er niet ontsnappen aan de wereldproblemen? De door dichter Jarred Duval filmisch beschreven tocht naar een nieuw bestaan is de kern van deze dystopie : wat treft men op zo’n reis langs de sedimenten van de glorie zoal aan…? Frank Roger beschrijft en Fred Hemmes illustreerde het. Recensie “Apocalyps en surrealisme gaan hier mooi samen, zelden werd morbide schoonheid treffender in beeld gebracht.” (uit hoofdstuk 4, ‘Antwerpen’) In 21 korte hoofdstukken verhaalt deze novelle van Frank Roger over een gevaarlijke tocht vol bizarre wendingen. Fred Hemmes geeft goed de sfeer van het verhaal weer in enkele markante tekeningen doorheen het boek. De novelle is als een logboek opgevat en beschrijft etappe per etappe de reis. Een zootje ongeregeld verlaat een Amsterdam in verval op weg naar (onzekere) hoop en verlossing in het verre Santiago de Compostela. Hoewel een gelijke onder de pelgrims is dichter Jarred Duval hun natuurlijke leider. Door zijn ogen zien we de bewogen reis. Dit boek leest als een hypnotiserende road trip. Bij momenten is het verhaal erg filmisch. De pelgrims zijn minder vroom dan je zou verwachten. Ze schrikken onderweg niet terug voor een misdaad meer of minder. Maar de maatschappij - voor zover men daarvan nog kan gewagen - is tot een bitter ‘dog eat dog’ gebeuren verworden. Even vaak worden de pelgrims in de zak gezet door anderen. Frank Roger beschrijft alle snode daden met een heerlijk gevoel voor humor. Hoewel er onderweg veel gebeurt, slaapt Jarreds muze doorheen de tocht. In plaats van poëzie krijgen we het wedervaren van kleurrijke figuren zoals de vechtjassen Helltonjohn, Braddick, Gruntella en Scimitara voorgeschoteld. Het aantal pelgrims wisselt stevig gedurende de reis. Voor elke ontbering is er later ook een meevaller. Een van de vroege hoogtepunten in dit boek is de verovering van een trein en het bacchanaal dat daarop volgt. De beschrijvingen zijn dikwijls om duimen en vingers bij af te likken. De opmerkelijke combinatie van architectonisch verval en menselijke levendigheid in de luchthaven Charles de Gaulle is hiervan een treffend voorbeeld. Langs dreigende wouden, vraatzuchtige insecten en aanbidders van heilige auto’s gaat de barre tocht voort. Het is interessant om zien hoe dorpsgemeenschappen zich in het boek organiseren. Sommige vertrouwen op ruilhandel, andere draaien op een industrie in onverwachte reisvoorzieningen. Nog andere gemeenschappen zijn ronduit bloeddorstig. In de novelle komt, niet verwonderlijk gezien de plot, ook religie op verschillende manieren aan bod. Beklijvend is bijvoorbeeld de verering van een etterende messiasfiguur. Deze novelle slaagt er grandioos in avontuur aan humor te koppelen, en dat in een setting van teloorgang van technologie en traditionele waarden. Het boek leest als een trein. Een heuse aanrader! in 2023 recenseer ik de nieuwe boeken die ik lees. Heb ik intussen besteld voor januari :
*Charles van Wettum - 'Sherlock & Rex - de dokter in het donker' *Johan Klein Haneveld - 'De mens een sprinkhaan' *Jaap Boekestein - 'Uitzicht van hoge plaatsen' *Jasper Polane - 'Zwartruimte' *Roderick Leeuwenhart - 'Sterrenlichaam' *Liesbeth Jochemsen - 'Mozaïek van geluk' *Anaïd Haen - 'Begeesterd' Ik kijk er al naar uit deze boeken te lezen en te recenseren. |
AuteurFinn Audenaert Archieven
December 2023
Categorieën |